Gladiator Stowarzyszenie Mężczyzn z Chorobami Prostaty
W ramach obchodów tego wydarzenia odbyła się debata z udziałem znaczących postaci świata medycyny urologicznej i onkologicznej: prof. Piotra Radziszewskiego, dr Artura A. Antoniewicza, dr Jakuba Żołnierka, dr Iwony Skonecznej, a także Tadeusza Włodarczyka, prezesa stowarzyszenia „Gladiator” w dalszej części spotkania w debacie wziął udział m.in. Marcin Czech, były wiceminister zdrowia, a także poseł Tadeusz Cymański.
Prof. dr hab. n. med. Piotr Radziszewski
Spotkanie otworzył prof. Piotr Radziszewski, który witając prezesa Tadeusza Włodarczyka zaznaczył, że bez „Gladiatora” nic się ważnego w świecie prostaty nie może wydarzyć. Podkreślił także, że rok 2022 powinien być uznany rokiem prostaty, bo tak wiele się działo w materii tego nowotworu. Jest drugim najczęściej diagnozowanych nowotworów u mężczyzn i przyczyną przedwczesnych złośliwych zgonów. Ta skala zdarzeń stawia pytanie – czy zagraża nam epidemia raka prostaty?
Bardzo dużo zależy od właściwego podania diagnozy pacjentowi: albo może u niego spowodować przerażenie, albo fałszywe poczucie bezpieczeństwa.
Najczęstsze pierwsze badanie to wykonanie PSA, jednakże norma tego badania w rzeczywistości nie istnieje. To tylko ogólny wskaźnik, nie można na nim do końca polegać. W razie wątpliwości konieczne jest bardziej kompetentne badanie: biopsja czy rezonans magnetyczny. Ten nowotwór atakuje coraz młodszych mężczyzn.
Dr hab. n. med. Artur A. Antoniewicz
Jednym z sukcesów tego roku jest coraz szerszy dostęp do coraz bardziej zaawansowanych nowoczesnych technologii leczenia raka prostaty. Mankamentem jest brak dostępu do biopsji fuzyjnej, a także ograniczone możliwości dostępu do technologii PET. Dostęp pacjentów z zaawansowanym rakiem stercza do nowoczesnych terapii, choć postępuje, nadal jest niewystarczający. W coraz większym stopniu poszerzają się możliwości stosowania technik robotycznych. Już niektóre szpitale w Polsce dysponuje tą techniką, a ich liczba szybko się zwiększa.
Dr hab. n. med. Jakub Żołnierek
Skuteczność technik robotycznych w zakresie nie trzymania moczu to ok. 40%, a w przypadku utrzymania seksu – 15%. Z tego wynika, że technika robotyczna także nie spełnia wszelkich oczekiwań pacjentów. Inną kwestią jest zagadnienie, dlaczego nowoczesne leczenie systemowe raka prostaty nie jest terapią paliatywną, a leczeniem kontrolującym rozwój nowotworu?
Prezes Tadeusz Włodarczyk
Jestem zwykłym pacjentem, który z takimi jak ja prowadzi rozmowy o ich problemach związanych z leczeniem raka prostaty w różnych przypadkach i aspektach. Wiedza edukacyjna na temat wczesnej diagnostyki mogłaby być szerzej upowszechniana, gdyby nie chroniczny brak funduszy. W wielu krajach liczba pacjentów z zaawansowanym rakiem prostaty zbliża się do zera, a u nas stale rośnie. Są odpowiednie zapisy budżetowe w tym zakresie, ale nie wiadomo gdzie i do kogo one trafiają.
Ciągle pokutuje, a szczególnie w Polsce powiatowej, praktyka stosowania prostatektomii radykalnej. W bardzo częstych przypadkach powoduje ona u pacjentów brak możliwości trzymania moczu oraz seksu. Tych pacjentów najczęściej nie kieruje się na zabiegi robotyczne, bo szpitale powiatowe nie mają takich możliwości. Nadal rozpoznanie u tych pacjentów odbywa się w drodze badania PSA i biopsji klasycznej. Nadal w badaniach w niskim stopniu stosuje się rezonans magnetyczny. To powoduje, że w coraz szybszym tempie powiększa się nasz dystans do krajów cywilizowanego świata.
Dr n. med. Iwona Skoneczna
To, czego najbardziej brakuje pacjentowi z rakiem stercza – że coraz trudniej dostać się mu do onkologa. Tych lekarzy zaczyna drastycznie brakować. Młodzi lekarze nie wybierają tej specjalności, co źle rokuje dla perspektyw onkologicznego leczenia prostaty. Rozpoznanie początkowe to zaledwie 10%, a średnio zaawansowany nowotwór – w granicach 50%. Odnosi się wrażenie, że profilaktyka się nie opłaca. Aby działania lecznicze były skuteczne powinien być jeden wspólny system dla wszystkich szpitali.
*
W konkluzji debaty zawarty został wniosek, że skoro Polska staje się coraz bogatszym krajem, powinno nas stać na coraz bogatszą ofertę służby zdrowia. Pacjenci, a szczególnie ci starsi, przez całe życie płacą podatki i składki na emeryturę i zasługują, aby u schyłku życia leczono ich należycie.
